سرریز های توله خرس

پدربزرگم نسبتا سریع و تمیز رفت. کمتر از یک ماه از شروع علائم سرطانش. مادرم میگه روز های آخر سراغ منو میگرفته و میگفته که دوست داشته قبل از رفتنش دوباره ببینتم. در صورتی که من نوه مورد علاقه اش، یا حتی نوه پسر شماره یکش نبودم. این بیرون زدن ناگهانی آرزو ها قبل از مرگ یه الگوی تکراریه. مادر یا پدری که بزرگترین آرزوش قبل از مرگ دیدن ازدواج فرزندشه، یا دیدن تولد نوه اش، یا مدرسه رفتن یا ازدواج نوه اش، تولد نتیجه اش و الخ. یا مثل پدربزرگ من، دیدن نوه ای که اون سر دنیاست و میدونی نمیتونه به این راحتی بیاد. انگار هیچ قناعتی در کار نیست. همیشه آرزوی آدم نزدیک به مرگ بعد دیدن چیزیه صعب الوصول یا زمانبر. ولی چرا؟ترس از مرگ منطقی ترین و واقعی ترین ترسه. حد اقل برای آدم بی ایمانی مثل من، اگه یه ترس وجود داشته باشه ترس از مرگه و بقیه ترس ها بچه ها و زیرمجموعه های اون هستن. فکر میکنم آدمهای باخدا هم- حداقل اونهایی که خیلی مذهبی نیستن، مثل پدربزرگم-  نزدیک مرگ دو دو تا شیش تای آسمونی شون رو زیر سوال میبرند و خودشونو در آستانه نابودی و نیستی مطلق میبینن و توی دلشون خالی میشه. موثر ترین راه سبک کردن بار این ترس، ابراز کردنشه و ساده ترین راه ابراز میشه به زبون آوردن: "از مردن میترسم" و "نمیخوام بمیرم" و چیزایی از این دست.  توی نجات سرباز رایان سکانس جون کردن جوونی که گلوله تیربار ام-جی-42 به شکمش خورده منو یاد همین میندازه. خیلی ساده و لخت این ترسشو بیرون میریزه، مادرش رو صدا میزنه و تموم میکنه. اما...اما، آدمهایی که بیشتر زندگی کردن و به خصوص اونایی که زن و بچه و نوه دارن، براشون مهمه که با استایل خداحافظی کنن. یعنی نام نیک سرریز های توله خرس...

دیروز تا بالای مان.ولی. رفتم. پیاده. رفت و برگشت بیشتر از 17 کیلومتر شد. برگشتنی یه بستنی قیفی شکلاتی خریدم. مگنوم دوست داشتم ولی کلا دو دلار چل سنت پول همرام بود که به مگنم چهار پنچ دلاری نمیرسید. چرا کیف پول نبرده بودم؟ چون میدونستم تو راه وسوسه میشم و نمیخواستم هله هوله بخرم. پس چرا پول خرد باهام بود؟ خیر سرم این سکه ها تو کوله پشتیم بودن که بدمشون به نوازنده های خیابونی. ولی خب دیگه زیاد باسکر نمیبینم، و معیارام برای کمک کردن هم سخت گیرانه تر شدن: باید خوب بزنه یا بخونه، مذهبی نباشه، بکینگ ترک نداشته باشه، از استایلش خوشم بیاد و الخ. مطوئنم خود باسکرا اگه اینا رو بدونن یه پولی بهم میدن و میگن نخاستیم برادر. هفده کیلومتر. دو روز قبلش هم سی و شیش کیلومتر دوچرخه سواری رفت و برگشت تا شیفت کار داوطلبانه م، و چندین مورد دیگه که سر جمع حدود دویست کیلومتر شاید بشه توی این یه ماه خونه نشینی. میتونم این عدد و رقم ها رو توی فایل اکسل شرکت وارد کنم که از یکی از همکارا که در حمایت از بچه های سرطانی قراره توی یه مسابقه شرکت کنه حمایت کرده باشم. هدف بیست و چهار هزار کیلومتر دو یا پیاده روی یا دوچرخه سواری و صد هزارتا برپیه بین چند صد تا کارمند شرکت. برپی چیه؟ تمرین بدنی خوراک زندانی ها. از ایستاده به چمباتمه، چمباتمه به شنا، شنا به چمباتمه، و چمباتمه به پرش تو هوا. هر چی فکر کردم نتونستم بفهمم مشارکت من چه کمکی میکنه. ازه دیدم اگه مشارکت نکنم شاید بهتر هم باشه. چون سهم بقیه بیشتر میشه که واسه همه بهتره. یه سری استدلال جمع گریزانه و آنتی سوشال هم داشتم که فعلا بیخیال.  این نوشته ویرایش نشده/د + نوشته شده در  سه شنبه بیست و سوم شهریور ۱۴۰۰ساعت 12:14&nbs سرریز های توله خرس...

خب. بعد از کلی وقت اومدم اینجا چند خطی سرریز کنم. سرریزها دیگه کوتاه و آنی شده‌ن. از اسکرین موبایل به توییتر. اینجا هم مونده و خاک و تار عنکبوت مجازی میخوره تا وقتی که جنال شیرازی دستش بخوره و دوباره همه چی خراب شه. چرا الان اینجام؟ پ یکی از پستهای اینستامو لایک کرده بود و همین باعث شد برم و چند تا از عکسهاش و نوشته هاشو مرور کنم و حسرت بخورم. این آدم خوب و پر زندگی کرده (نوش جونش) و من نه. شیش ساله اینجام و از همون سال اول فهمیدم که مهاجرت به یکی از بهترین کشورای جهان برای خوشبختی کافی نیست. خوشبختی یا احساس خوشبختی؟ به نظرم اینا با هم یکی ان یا حتی اگه نباشن احساس خوشبختی از خود خوشبختی مهم تره. اومدم یه پست طولانی بنویسم ولی حسش نیست. کیبرد انگلیسی و لق زدن مانیتور و کنتراست آزار دهنده صفحه و صدای پارس سگ همسایه و بی حوصلگی کلی. تا بعد. + نوشته شده در  پنجشنبه بیست و سوم دی ۱۴۰۰ساعت 10:23&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...